Thursday, November 1, 2007

my (facebook) way



Ήμουν πρόσφατα στα χασομέρια ενός πάρτι. Ο dj έκανε απεγνωσμένες προσπάθειες να μας διώξει και είχε ρίξει τους τόνους τόσο πολύ που πέταξε το My Way του Σινάτρα, νομίζοντας πως είναι στη Νέας Υόρκη και όχι στο Νέο Κόσμο, ο βλάξ. Ένας φίλος που μερικές φορές προτιμά την συντροφιά του Heig απο την συνάφεια του κόσμου, σηκώθηκε και άρχισε να χορεύει ζεμπέκικο. Δυο τρεις άρχισαν να γελούν, η οικοδέσποινα προσβλήθηκε από τον άξεστο, αλλά από την οπτική μου, ήταν ότι καλύτερο έχω δει εδώ και καιρό. Ποτέ δεν μπορώ να ξανακούσω το κομμάτι με τον ίδιο τρόπο. Είμαι σχεδόν πεπεισμένος πως μιλάμε για τον ορισμό της αγγλόφωνης, βαριάς, καλής και ασήκωτης ζεμπεκιάς. Δυο μέρες μετά, ρώτησα τον φίλο αν το εννοούσε ή αν έκανε πλάκα. Έκανε πως δεν το θυμόταν. Κατάλαβα πως το ένιωθε μέχρι το κόκκαλο.
Άκυρο. Ναι, ήταν από τις όλο και πιο άκυρες διαπιστώσεις που εμφανίζονται και στοιχειώνουν το περιορισμένου χώρου μυαλό μου αυτόν τον καιρό. Κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει είναι πως το internet έχει κατακτήσει τα πάντα. Φίλοι, βρίσκουν δουλειές από τα blogz, ο περσινός περιορισμός μου «όχι και στο σπίτι net» μου μοιάζει με ατάκα ανθρώπου των σπηλαίων, το facebook, το κουτσομπολιό του μέλλοντος δηλαδή, είναι σχεδόν επιτακτικό όσο και αγχωτικό .Την τελευταία φορά που τσέκαρα (πριν λίγα λεπτά), έχω καμιά 50αρια εκκρεμότητες. Πρέπει να παλέψω με τον έναν, να στείλω ποτά στην άλλη, να κάνω άλλο ένα ταπεινωτικό τεστ Iq, να ψάξω την - προφανώς τεχνολογικά αναλφάβητη – αγαπημένη μου στο δημοτικό . Όλα αυτά προξενούν ένα κάποιο άγχος.
Άγχος. Θυμάμαι το καλοκαίρι, στην Ισπανία. Καθόμουν σε μια plaza έπινα την παγωμένη cerveza μου, προσπαθούσα να συνεννοηθώ με μια γλυκιά σερβιτόρα που νόμιζε πως το proficiency είναι εξωτικό πουλί. Όταν εφαρμόσαμε την νοηματική, άρχισα να σκέφτομαι το μέλλον μου. Όχι το μακρινό, όταν ο Θεός θα με έχει κουρέψει εντελώς (τεράστιο άγχος, κορίτσια είστε τυχερά γαμώ την βαρύτητα της τρίχας) και θα έχω καμιά κόρη με κοτσιδάκια να καμαρώνω, αλλά το παρόν, που τότε ήταν μέλλον.

Μέλλον. Είχα πάρει τις αποφάσεις μου: Λιγότερο τσιγάρο, άσκηση συχνή για υγεία, χαλαρή δουλειά και ποιοτική διασκέδαση. Τέρμα τα χαζοξενύχτια έλεγα και μισοχαμογελούσα με την γαμάτη ζωή μου. Αυτή τη στιγμή, το τσιγάρο καίει μια τούρτα από γόπες στο τασάκι, τα αθλητικά μου ρούχα είναι σιδερωμένα και αναξιοποίητα, οι επαγγελματικές εκκρεμότητες μου φωνάζουν (δεν ακούω), τα deadlines μου πεθαίνουν και χθες, κοιμήθηκα αγκαλιά με το ξημέρωμα. Το μέλλον, πάντα φαντάζει καλύτερο όταν είναι παρελθόν. Και αυτό είναι το πιο σοφό που μπορώ να πω, πριν πάω να ελέγξω πως πάει η μάχη μου στο facebook και να επιβεβαιώσω πως τα καλοκαιρινά resolutions για ποιοτική διασκέδαση είναι άλλη μια γαμημένη ουτοπία.