Μεσκαλινη - C11H17NO3

A Gonzo friendly blog - 投稿された記事中の数値を

Ένα βράδυ, εκεί που όλα πάνε ήρεμα μέσα στο χάος σου, εκεί που η σημαντικότερη απόφαση της όχι και τόσο τρικυμιώδους ζωής σου, είναι πως επιτέλους πρέπει να κόψεις το ζελέ στο μαλλί, καθώς η τρίχα η γαμημένη έλκεται από το έδαφος, εκεί συνήθως έρχεται. Κάποιος, σκάει μέσα στη νύχτα σου, μέσα σε καπνούς και βιολιά, σου παίρνει από το χέρι το τζιν, το τονικ και το golden Virginia το πράσινο, και σου φορτώνει και από τις δυο πλευρές από μια επιλογή. Σου δίνει κάτι που κολλάει πάνω σου σαν γρίπη, ένα τατουάζ ζυγαριάς στον εγκέφαλο. Όχι διαρκώς, όπως σε κάτι γλυκερές ταινίες, αλλά διακοπτόμενα, ελλειπτικά σαν το βούισμα μιας μύγας σε ένα καλοκαιρινό δωμάτιο με ανεμιστήρα. Σχεδόν ενοχλητικά με έναν όμορφο τρόπο. Την ώρα που γράφεις αυτό το κείμενο, την ώρα που οδηγάς, όταν μιλάς για το μέλλον σου, όταν κάνεις πορεία για τα ασφαλιστικά δικαιώματα σου*. Είναι μια σκιά της σκιάς σου.
Και εσύ πρέπει να επιλέξεις. Το ένα ή το άλλο, φίλε. Βιάσου. Η ζωή περνά. Τίποτα. Ίσως; Όχι. Εσύ όμως, δεν θέλεις. Προτιμάς να κάτσεις όμορφα στη γωνία της ασφάλειας σου, underdog της ζωής, να καπνίζεις και να ζεις χωρίς το βάρος όλου του κόσμου στις κακογυμνασμένες σου πλάτες . Και ίσως στο μέλλον να πεις και εκείνο το παραιτημένο , αλλά λυτρωτικό, «εγώ; Μα εγώ ρε φιλέ, δεν είχα επιλογές». Ζεστή ακινησία, ευτυχισμένος πολίτης της χώρας των μηδενικών αποφάσεων. Μερικές φορές είναι το μόνο που θέλεις. Και μερικές, το μόνο που έχεις. Εκεί είναι που δεν το θέλεις.


*Στιγμιαία αναρωτήθηκα αν το σύνθημα «Μαγγίνα θυμήσου, δεν είμαστε οι Ινδοί σου» κρύβει μια μικροαστική, ρατσιστική αηδία ψευδοανωτερότητας, αλλά μετά, η πορεία τελείωσε και πήγα στο Κολωνάκι για να ψωνίσω και ξεχάστηκα.