No A La Represion Pretenderis
Χθες βράδυ, όλα κυλούσαν συνηθισμένα. Είχα πάρει τη μεσκαλίνη μου, πάλεψα με μια αρκούδα που καθόταν στο καθιστικό, κατσικώθηκα στον καναπέ και άνοιξα τη τηλεόραση. Πάτησα το 2 (ΝΕΤ, όποιος δεν έχει στο 2 τη ΝΕΤ, στο 4 το MEGA και στο 5 τον ANT1 είναι ανώμαλος) και ταξίδεψα στην Οαχάκα.Σπάνια ζηλεύω ανθρώπους. Λίγοι άλλωστε έχουν το πνευματικό μου επίπεδο, τα ζωώδη μου ένστικτα και την στιλπνή μου κόμη. Ωστόσο τον Γιώργο Αυγερόπουλο, το ομολογώ, τον ζηλεύω. Ο τύπος κάνει μια δουλειά όμορφη, έχει έναν λόγο να σηκώνεται από το κρεβάτι και ενημερώνει. Η τελευταία λέξη θα μπορούσε να μπει και με το πλήκτρο capls lock πατημένο.
Τους ανθρώπους της Οαχάκα, δεν τους ζήλεψα ακριβώς. Τους παραδέχτηκα σίγουρα. Τους σεβάστηκα, δεν τίθεται θέμα. Τους θαύμασα με μια μικρή δόση φθόνου, για την μεμονωμένη φάση επανάστασης που έζησαν. Αυτά, πριν την συνειδητοποίηση του αναπόφευκτου, βέβαια, πως κουμάντο κάνουν άλλοι.
Κάποια στιγμή, κατά λάθος πατήθηκε το 4 στο τηλεκοντρόλ. Και το τσιγάρο (σαν μεγάλη κιμωλία) που κρατούσα παραλίγο να μου κάψει το εύφλεκτο χαλί, το οποίο τινάζω όποτε ξεμένω από τσιγάρα για να ξεχαρμανιάζω. Από το Μεξικό βρέθηκα στη Χώρα του Πρετεντέρη. Την αγόρευση του Καρατζαφέρη. Τον Φόβο του Πολίτη. Τον εχθρό της αποσταθεροποίησης. Τον Μεγάλο Χειραγωγό. Και συνειδητοποιώντας πως η μεγαλύτερη επανάσταση που θα μπορούσα ποτέ να κάνω είναι να κλείσω την τηλεόραση, μετά τους τίτλους τέλους του Εξάντα, το έκανα. Ο εφιάλτης είχε μόλις τελειώσει.
posted by switters @ 9:12 AM
Comments: 11
