Μεσκαλινη - C11H17NO3

A Gonzo friendly blog - 投稿された記事中の数値を

Take Five

Καλή φάση αυτό με τα 5 πράγματα που πρέπει να ξέρετε για μένα, χωρίς να ξέρετε εμένα. Σε βγάζουν από το τέλμα και δίνουν μια αίσθηση φιλίας και συντροφικότητας στη στυγερή blogo(σλο)βλακία.

1. Είμαι τρελαμένος με το διάβασμα. Με το εσωστρεφές και ανούσιο διάβασμα. Είμαι junky. Στο σπίτι μου, πάντα υπάρχουν πράγματα να διαβάσεις. Aκομα και στους τοίχους. Εχω χάσει αεροπλανο, εχω ξεχάσει να φάω, έχω αρνηθεί εξόδους γεμάτες υποσχέσεις για ένα καλό βιβλίο. Εχω διαβάσει ο,τι βλακεία υπάρχει , ακομα και το nick μου από βιβλιο είναι (οποιος το βρει κερδιζει ενα υπογεγραμμενο ποστ απο μενα με μελλοντικη αξια) και πάντα ο στόχος μου ήταν να γράφω καλά. Κάποια στιγμή, θα το κάνω.

2. Η πιο έντονη ανάμνηση μου, ήταν όταν ήμουν μικρός στο μίζερο σπίτι της γιαγιάς μου, ένα καλοκαιρινό απόγευμα. Η Θεούσα grandmother, μου έλεγε για την ζωή μετά τον θάνατο. Έβαλα τα κλάματα, σκεφτόμενος αυτό το μάταιο, αέναο της ζωής. Δηλαδή θα ζω για πάντα; Για πάντα; ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ; Έκλαιγα για δυο μερες με τις πρώιμες φιλοσοφικές μου σκέψεις. Μετά ανακάλυψα το αλκόολ.

3. Δεν φοβάμαι κανέναν άνθρωπο, δεν φοβάμαι την πλήξη(έχω το νούμερο 1 και άλλες καβάντζες), δεν φοβάμαι την μοναξιά. Φοβάμαι τον θάνατο. Τον αργό, εκφυλιστικό θάνατο. Και τον δικό μου και των ανθρώπων που αγαπώ. Περιμένω το φάρμακο κατά του καρκίνου, για να κόψω το κάπνισμα. Που είναι και αντίδοτο κατά της μοναξιάς μου, ενίοτε…

4. Είμαι ψώνιο. Με τα ρούχα. Θέλω να είμαι μονίμως καλοντυμένος, ακόμα και όταν παίζω μπάλα. Όχι ρηχά, αλλά με στιλ. Όχι με στάμπες DKNY στο μέγεθος των βυζιών της αδικοχαμένης Αν Νικολ στο στέρνο, αλλά διακριτικά και ψαρωτικά. Δεν το καταφέρνω πάντα, αλλά είμαι σε καλό δρόμο. Και δεν είμαι gay, για όσους σκέφτηκαν το αντίθετο.

5. Ο φόβος της μικροαστικής ζωής φωλιάζει μέσα μου. Βγαίνοντας από μια παρανοϊκή οικογένεια, έχω δυο αξιώματα: Μισώ τον ανεύθυνο πατέρα μου. Και αγαπώ με όλα τα διαθέσιμα συμπλέγματα τη στοργική μάνα μου. Δεν θέλω μια σχέση κατ’ ανάγκη, ένα σάπισμα σε ένα μικρό διαμέρισμα με κάποια λάθος επιλογή. Και γι’ αυτό όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην αντικοινωνικότητα. Αν και θα ήθελα να κάνω μια κόρη τσαχπίνα και έξυπνη κάποια στιγμή.

Ευχαριστω τη Lee για τη προ(σ)κληση. Πεταω το μπαλακι στους ανορεχτους
Polikarpos
misirlou
Bruce
Allimiamera
Ηοb
και στον βαρυ αυτοαναφορικο Tom

posted by switters @ 6:04 AM Comments: 19

Ο Γιώργος Αμανατίδης και η μαγεία μιας μαγαρισμένης Κυριακής

Είναι Κυριακή βράδυ, ζω μέσα στα κλισέ, βλέπω τον βασιλιά της
Βλακείας Γεώργιο Αμανατίδη τον Α’ να ξερνάει μαλακιούλες, μαλακώνω το μυαλό μου με τηλεόραση, βουλιάζω στον καναπέ, ανάβω (άλλο) ένα τσιγάρο και προσπαθώ να ανοίξω το μυαλό. Αδυνατώ.
Είμαι 27 χρονών. Δουλεύω. Κερδίζω. Ψωνίζω. Καταναλώνω. Πίνω. Ντύνομαι. Μπανίζω αμάξια, θέλω να αγοράσω νέο. Μένω μόνος, είμαι περήφανος για την γωνιά μου. Κάνω καλά τη δουλειά μου. Ικανοποιώ τα αφεντικά μου. Μου πετάνε ξερολούκουμα και τους κουνάω την trendy ουρά μου.
Σκέφτομαι όμως το μέλλον και ψαρώνω. Δεν βλέπω μέλλον, μόνο την επανάληψη του παρόντος. Το μόνο που παίζει είναι ψευτο-καβάντζες, να βγάλω περισσότερα λεφτά, να δουλεύω λιγότερο, πράγματα αντιφατικά, αντικρουόμενα, πράγματα μπερδεμένα.
Και αναρωτιέμαι την ώρα που καίω τα δάχτυλα μου από το τσιγάρο: Αυτή είναι η ζωή που θέλησα; Την αέναη επανάληψη; Την αιώνια κατανάλωση; Το νοικοκυριό μου; Τις ψευτοεπαναστάσεις μου; Το κοστούμι (ναι ρε, κοστούμι), στην τιμή μηνιάτικου που θέλω να αγοράσω, βρίζοντας την τηλεόραση που τελικά, έχει διαμορφώσει την φιλοσοφία(;) μου (;;), το μυαλό μου.
Ωραία ρε μάγκα, αντε και γαμήσου, τι μας λες τώρα; Το παίζεις Irvine Welsh της Κυριακής; Γράφεις το trainspotting σου; Τι προτείνεις;

Εχω έναν φίλο που τα παράτησε όλα. Την έτοιμη δουλειά του, τα 1200 στο χέρι στα 25. Την ρουτινούλα του. Τα ξύδια μας, το Σ/Κ, ανίκανα να μας δώσουν χαμόγελο μέσα στην εβδομάδα. Την αίσθηση στο στόμα, σαν να έχουμε γλύψει την άμμο της γάτας τη Δευτέρα το πρωί. Όλα.
Πήρε τα μπαγκάζια του, έκανε ταξίδια, δούλεψε από εδώ και από εκεί και σκέφτεται να μείνει εκτός Αθήνας για πάντα. Δεν έχω τα αρχίδια, θα παραμείνω αυτός που θα αποθεώνει από απόσταση τον Σ., ο παλιόφιλος που δεν κράτησε τις υποσχέσεις της αιώνιας νεότητας. Δεν είμαι ικανός να αφήσω τις αναμνήσεις μου, τα παπούτσια μου, τη βολη μου, τον καναπέ μου, το laptop στο οποίο γράφω τις μαλακίες μου. Ακόμα και αν σε κάτι αδρανείς στιγμές, όπως η τωρινή, θα το θέλα όπως ο χαρμάνης ενός ταξιδιού με τον ΟΣΕ , ένα τσιγάρο. Οπότε;
Τίποτα, πάω να δω τις αμφισβητούμενες φάσεις από τον αντιβασιλιά της Ηλιθιότητας, Π. Βαρούχα. Έχω και δουλειά αύριο.

posted by switters @ 2:27 PM Comments: 19