Karaiskaki.Sin City III
Κάθε φορά που βλέπω αυτές τις περήφανες made in Taiwan μπλούζες γεμάτες ιδρώτα και ελληνικό DNA, με το μήνυμα «Τούρκος καλός μόνο νεκρός» και άλλα τέτοια ΟΥΚ friendly μου έρχεται στο μυαλό μια παλιά ιστορία:
Κατακαλόκαιρο, στον θαυμαστό κόσμο του Ελληνικού Στρατού. Ο Ανθυπολοχαζός μας έχει πάει για πορεία κάποιων χιλιομέτρων, αλλά χάνει τον δρόμο, μαζί με τη ψυχραιμία και την ελάχιστη ευφυΐα του. Καμία 50ρια μαλάκες προχωράνε μέσα στο λιοπύρι, με αφάνταστη προσπάθεια, ιδρώνουν και βρίζουν σαν να μην υπάρχει Θεός, αλλά μόνο η Παναγία. Κάποια στιγμή φτάνουμε στο ξέφωτο. Ξαπλώνουμε κάτω για ανάσες, όταν πλησιάζει ο τελευταίος φάνταρος. Έχει βγάλει το χιτώνιο και φοράει μια μπλούζα με έναν ελληνικό αετό να σκίζει μια τούρκικη σημαία. Ohhh scary. H φωνή του βγαίνει πιο πουτανίστικη και από της Σάσας Μπάστα, τη στιγμή που λεει «δεν αντέχω άλλο». Μετά λιποθυμάει μπροστά μας, δίνοντας πλήρη θέα της (όχι και τόσο) περήφανης μπλούζας του. Εγώ στην γωνιά μου, γελάω ιδρωμένος. Λίγο αργότερα ο wannabe OYKας πήρε αναβολή. Από το πεζικό. Φλώρος, μέχρι και εγώ άντεξα.
Αυτό νομίζω πως είναι το νόημα αυτών των συμβόλων. Μεγάλη κραυγή, μικρό πουλί. Είχα καιρό να δω τέτοιες μπλούζες, τα μέρη που συχνάζω δεν πολυσηκώνουν εθνικισμούς και άλλες ηλιθιότητες, αλλά το Σάββατο στο γήπεδο αναγκαστικά έπεσα πάνω τους.
Να διευκρινίσω κάπου εδώ πως δεν πήγα στο γήπεδο με τη θέληση μου, αλλά για άνωθεν επαγγελματικούς λόγους. Για να δεχθώ να παραστώ, είχα απαιτήσει προσωπική τηλεόραση μπροστά από τη θέση μου, πανοραμική θέα και 6 αστυνομικούς να με περιστοιχίζουν και να απομακρύνουν οποιονδήποτε αντιπαθούσα. Το αποτέλεσμα ήταν να παρακολουθήσω μόνος το παιχνίδι καθώς δεν συμπαθούσα κανέναν από τους 30.000 βλάκες. (η ξανθιά της vodafone είναι η εξαίρεση ΟΚ;).
Μόλις είχα δει στις ειδήσεις πως τα μέλη της Χρυσής Αυγής είχαν μια έντονη μέρα το Σάββατο καίγοντας βιβλία το πρωί και σπάζοντας κεφάλια το βράδυ. Αναψα ενα μεγαλο τσιγαρο, ήπια μια γουλιά σκατς και κάπου εκεί τον είδα. Περίπου 17 χρονων, προφανώς πιο virgin και από τον ίδιο τον Μπράνσον, και γι' αυτο έξαλλος. Σαν ζώο. Σαν σκυλί. Φώναζε για τους Μουσουλμάνους , βρίζοντας τους την Παναγία τους, ενώ έσκιζε μια ελληνική σημαία για να τους πετάξει το κοντάρι. Φυσικα φορουσε την περήφανη μπλουζα, αν και οταν ερθει η ωρα της στρατευσης προφανως θα παει ναυτικο για να την παλεψει. Φουντωσα. Σηκώθηκα, τον πλησίασα με το αγριεμένο ύφος (copy paste από το Sin City) και του έριξε μια γροθιά στη μούρη. Λίγο πριν το αίμα λερώσει την λαδωμένη μπλούζα του, φώναξα «Πάρτα παλιότουρκε». Φεύγοντας είδα ένα πλήθος ξέχειλων από ελληνικό dna , χρεωμένων, φοβικών και δανειοληπτών οικογενειαρχών να τον κατασπαράζουν με λύσσα τον απιστο. Και για κάποιο λόγο θυμήθηκα την τελευταία σκηνή από το
Άρωμα. Της μπόχας.
7even movies
Το να κάνεις λίστα με τις καλύτερες ταινίες σου και να μην περιλάβεις το
High Fidelity είναι σαν να κάνεις σεξ, τρώγοντας. ‘Η να θαυμάζεις τον Ηλία Ψινάκη και τον Αλέξανδρο Παναγούλη ταυτοχρονα. Anyway απίθανο. Τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα.
Πολύ καιρό πριν ανακαλύψω τον Χορνμπι γραπτώς, πήγα να δω την ταινία, ως συνήθως ανυποψίαστος για το τι θα δω, ως καλλιτεχνικά αναλφάβητος. Λίγο αργότερα, είχα φύγει ερωτευμένος με τη
Lisa Bonet την ώρα που σκαρφιζόμουν τις δικές μου λίστες. To highlight μου, η ώρα που υποψιάζεται πως η γκόμενα τα έχει με τον Ιαν. «Το σεξ που θα κανεις μαζί του, είναι στο μυαλό μου το πιο τρελό, διεστραμμένο σεξ που έχει γίνει ποτέ στον πλανήτη». Η επιτομή της αντρικής φύσης.
Και επειδή είμαι άνδρας, και εκτός από ευαίσθητος, έχω και ένα αταβιστικό βίαιο ένστικτο μέσα στα γονίδια μου, δεν μπορώ να αγνοήσω μια ταινία για πραγματικούς γκάγκστερ, γεμάτο έρωτες, λεφτά και αίματα όπως το
Carlito’s Way. Eνας κολλητός ονόμασε το μαγαζί του με το προδοτικό Pachanga και αυτό λέει πολλά και για μένα και για τους φίλους μου. Κορυφαία στιγμή, το τέλος. «Lay down. Sorry baby, I tried the best I could, honest... Can't come with me on this trip, Loaf. Getting the shakes now, last call for drinks, bars closing down... Sun's out, where are we going for breakfast? Don't wanna go far. Rough night, tired baby... Tired». Ο Αλ Πατσίνο πεθαίνει και δεν χορταίνω να τον βλέπω.
Αυτό ακούστηκε λίγο παρανοϊκό έως και ανώμαλο, όσο ανώμαλος ήταν ο Jake La Motta στο επικό
Raging Bull. Ο Ρομπερντ Ντε Νίρο, γίνεται φέτες, πλακώνει στο ξύλο όλο τον κόσμο, παχαίνει και εκφυλίζεται, στην καλύτερη πυγμαχική ταινία όλων των εποχών. Και ο Μαρτιν Σκορτσεζε, βραβεύτηκε για την φετινή μαλακία του, αντί να τον προσκυνήσουν έξω από τα ασπρόμαυρα ρινγκ που σχεδίασε. Ντροπή.
Γράφω ντροπή και το θεωρώ όνειδος για την αρσενική μου φύση, αλλά πριν γνωρίσω τον Οττο Ρεχάγκελ, ο μοναδικός Οττο που ήξερα, ήταν ο πρωταγωνιστής του
«Εραστές του Αρκτικού Κύκλου» . Ο Julio Medem με το καρκινικό όνομα φτιάχνει μια ιστορία αγάπης, τόσο απτή και απλή που με άφησε άναυδο. Οττο + Αννα = LFE και εγώ προσκυνώ συγκινημένος.
Ποτέ όμως δεν γνώρισα τέτοια σχέση και οι περισσότερες που είχα θα ήθελα να σβηστούν από το μυαλό μου. Κάπως σαν την impulsive Clementine στην
«Αιώνια Λιακάδα» . Ο Κάρεϊ σκορπάει το ταλέντο του χωρίς γκριμάτσες, το τραγούδι στο τέλος σε κάνει να θες να κλάψεις και εγώ αισθάνομαι όλο και περισσότερο «γλυκούλης» συνειδητοποιώντας τις επιλογές μου στον κινηματογράφο.
Καιρός για λίγο ακόμα αίμα.
Old boy. Αμαρτία, εκδίκηση και παρανοϊκοί Κορεάτες φιλμογραφούν το ροκ. Το στομάχι μου δέθηκε κόμπο, ο σεναριογράφος είναι παρανοϊκός, δεν θα ήθελα να του κάνω κακό ποτέ στη ζωή μου.
Θα ήθελα όμως να γνώριζα στην ακμή τους,
αυτούς του βλάσφημους μπάσταρδους, ικανούς να σατιρίσουν ακόμα και τον θάνατο τους. Και το χειρότερο είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν το αγγλικό χιούμορ. Bollocks.
Allimiamera, thanx για το μπαλακι, βοηθησε να ξεπερασω τον θρηνο μου. Πεταω το μπαλακι στους εξης:
ΠολυκαρποHobBruceMisirlouΠαραληρημα Minessota6 millionTomΚαι στη
Lee, στην οποια χρωσταω ενα ποστ. Βαρεθηκα να βαζω λινξ γαμωτο
Σκυλισια ζωη
Σε αυτή την πολιτικώς ορθή, κυριλέ ανταλλαγή σεξουαλικών εμμονών, αδιάφορων αναμνήσεων και συγκεκαλυμμένου φλέρτ που ονομάζεται blogosfera το μόνο που έχω να προσφέρω, το μοναδικό που θα διάλεγα σαν πρώτη είδηση στη μικρή προσωπική μου εφημερίδα, το μόνο που θα επέλεγα σαν έκτακτη είδηση στο τηλεοπτικό κανάλι του μικρόκοσμου μου είναι το εξής:
Κάποιος σκότωσε τον σκύλο μου, γαμώ την Παναγία μου.
Ο υπότιτλος είναι ντεμέκ απειλητικός: δολοφονε της φολας, αν σε έβρισκα, το τέλος σου θα ηταν αργό. Βασανιστικό. Αιματηρό. Ηδονικό. Ιδανικό.
ΥΓ Συγνώμη για την βλασφήμια, αλλά κάποιος έχει πει πως μόνο όσοι βρίζουν τα Θεία έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο οικειότητας με τον άλλο κόσμο. Και εγώ το έχω κάνει.
Goal
To χορτάρι είναι συνθετικό και υγρό. Η ώρα είναι μετά τις 12, έχουμε μπει στη Τετάρτη και εγώ βλέπω το χνώτο μου να μοιάζει με εκπνοή τσιγάρου. Έχει κρύο, αλλά δεν με νοιάζει, ούτε θέλω να καπνίσω. Το μόνο που νιώθω είναι ένας σχεδόν ευχάριστος, πόνος στα μέλη μου και μια στιγμιαία ευεξία, αποτέλεσμα της σπάνιας άσκησης στο ταλαιπωρημένο σώμα μου.
Νιώθω πως δεν μπορώ να τρέξω άλλο, ο οργανισμός μου διαμαρτύρεται. Κοιτάω στιγμιαία το σπίτι απέναντι από τα γήπεδα. Ένα φως είναι ανοιχτό, μάλλον θα βλέπουν Θέμο. Μπορεί και το Σπιρτόκουτο. Το φως, στην ουσία δείχνει τη ματαιότητα του αγώνα που εκείνη τη στιγμή είναι η πεμπτουσία της ύπαρξης μου. Συνειδητοποιώ στιγμιαία, μόνο για ένα δευτερόλεπτο, πως δεν κάνω κάτι σημαντικό. Κανείς δεν ασχολείται εκτός από μένα και 13 άλλους κοντά στα 30, με κοντά παντελονάκια, κοιλίτσες, μερικοί καραφλίτσες και ιδρωμένες τρίχες. Υπέροχα ρομαντικό να γίνεσαι παιδί, σε έναν κόσμο γεμάτο ανάλατες ενήλικες υποχρεώσεις. Δεν μας νοιάζει η ασημαντότητα μας.
Το παιχνίδι σχεδόν τελειώνει. Είμαι ευχαριστημένος με την απόδοση μου. Έχω βάλει ήδη ένα γκολ, έχω χάσει αρκετές ευκαιρίες, έχω τρέξει, έχω κάνει το καθήκον μου απέναντι στο πιο σημαντικό περιουσιακό στοιχείο μου: το σώμα μου. Το σκορ είναι ισόπαλο και το πνεύμα παραδίδεται μέχρι τη λήξη. Σφίγγω το ιδρωμένο χέρι μου, το νιώθω κολλώδες. Εκπνέω καπνό χωρίς τσιγάρο.
Το παιχνίδι παίζεται μακριά, εγώ παρακολουθώ σχεδόν αμέτοχος. Η μπάλα έρχεται στα πόδια του Μ. Η σπονδυλική μου στήλη τραντάζεται, τα πόδια μου δουλεύουν ερήμην μου. Την σπρώχνει όσο χρειάζεται μπροστά μου. Την ακουμπάω ελάχιστα, νιώθω πως είναι ιδανικά φουσκωμένη, ότι και να σημαίνει αυτό. Ο τερματοφύλακας βγαίνει για να μου κλείσει το οπτικό πεδίο. Ξέρει πως είμαι σχεδόν άμπαλος και πάει να με πανικοβάλει. Όμως σήμερα είναι η μέρα μου, βλάκα.
Είμαι μακριά από το τέρμα, τον βλέπω να τρέχει, κολλάω στο πορτοκαλί της φανέλας του και τα προτεταμένα χέρια του. Για λίγο. Τη στιγμή που έρχεται κατά πάνω μου, η καμάρα του ποδιού μου, διώχνει τη μπάλα με τα ιδανικά φάλτσα. Περνάει κάτω από τα πόδια του, την ώρα που αδυνατώ να σταματήσω να τρέχω. Τη βλέπω με την άκρη του μυωπικού μου ματιού να χτυπάει πανέμορφα στο δοκάρι και να μπαίνει μέσα στα δίχτυα. Χαμόγελο.
Στέκομαι στο σημείο του κόρνερ. Ένα αυτοκίνητο περνάει, o οδηγός ακούει Σαρμπέλ or something και μάλλον σκέφτεται το δάνειο του. Ακυρώνει για ένα δευτερόλεπτο τη στιγμή μου, όχι όμως για πολύ. Οι κοιλαράδες συμπαίκτες μου, μεταμορφωμένοι σε αθώα παιδιά, πέφτουν πάνω μου, πανηγυρίζοντας. Μαϊμουδίζουμε συμπεριφορές από το γήπεδο γελώντας. Αγκαλιαζόμαστε, χωρίς ομοφυλοφιλικές υπόνοιες. Αυτοαποθεωνόμαστε. Υποκλίνομαι σε ένα υποτιθέμενο κοινό και πονάω στα γόνατα.
Δεν με νοιάζει. Μερικές φορές η αλήθεια όλου του κόσμου μπορεί να βρίσκεται σε ένα καλό σουτ.
photo κλεμμενη απο
εδω
