Monday, June 11, 2007

undercover

Τις προάλλες, όταν η Αθήνα βρωμούσε κάτουρο και μπύρα, περνούσα έξω από τη Βουλή. Ήταν γύρω στις 4 τα ξημερώματα, ήμουν πάνω στη βέσπα ενός φίλου, είχα πιει και κάτι ζύθους για να υποστηρίξω τη Liverpool, αλλά δεν μπορούσα να μην το προσέξω. Εκεί έξω, κοντά στους ταλαίπωρους τσολιάδες, ήταν ένας μπάτσος. Ένστολος, βαρεμένος και προφανώς προβληματικός. Δίπλα του ήταν ένας απ’ αυτούς που θα έπρεπε να κυνηγάει. Ψηλός, με τζίβες για μαλλί, ντύσιμο hardcore Εξάρχεια, καμία 10ρια σκουλαρίκια και στριφτό τσιγαράκι. Η γλώσσα του σώματος ήταν ξεκάθαρη. Δεν ήταν το αναμενόμενο: «Είμαστε αντίπαλοι και σε μισώ». Ήταν περισσότερο «τι νέα συνάδελφε; Πολλή δουλειά σήμερα, θα πας αύριο στο γήπεδο;».
ΟΚ, δεν ανακάλυψα την USA ο τυπάς ήταν προφανώς μυστικος. Undercover που θα λέει και θα γεμίζει το στόμα του. Και κάπου εκεί, μετά την οργή που μου προκαλεί κάθε είδους υποκρισία, ήρθε ένας ολιγόλεπτος προβληματισμός.
Πώς είναι να αλλοτριώνεσαι από την εικόνα των εχθρών σου; Να φοράς τα ρούχα τους; Να σε στραβοκοιτάει ο σπιτονοικοκύρης σου «που είσαι μαλλιάς» ενώ στην ουσία εσύ υπηρετείς αυτόν τον νοικοκυραίο; Πώς γίνεται να είσαι μικροαστούλης μπάτσος και να έχεις εμφάνιση πανκιού; Πως βρίσκεις τις γκόμενες που γουστάρεις; Πώς είναι να λες τόσα ψέματα κάθε μέρα στον εαυτό σου; Παίρνεις κάποια στιγμή θέση; Σκέφτεσαι και τα σωστά της πλευράς που κυνηγάς την ώρα που προσπαθείς να γίνεις δεκτός σε αυτή; Πίνεις μπάφους; Σου αρέσουν; Νιώθεις ρουφιάνος ή απλά επαγγελματίας ρουφιάνος; Πόσα παίρνεις για να αλλάξεις όλη σου τη ζωή; Αυτά τα αναπάντητα.
Και όλα αυτά τα θυμήθηκα επειδή είδα το Donnie Brasco χθες.