Goal
To χορτάρι είναι συνθετικό και υγρό. Η ώρα είναι μετά τις 12, έχουμε μπει στη Τετάρτη και εγώ βλέπω το χνώτο μου να μοιάζει με εκπνοή τσιγάρου. Έχει κρύο, αλλά δεν με νοιάζει, ούτε θέλω να καπνίσω. Το μόνο που νιώθω είναι ένας σχεδόν ευχάριστος, πόνος στα μέλη μου και μια στιγμιαία ευεξία, αποτέλεσμα της σπάνιας άσκησης στο ταλαιπωρημένο σώμα μου.Νιώθω πως δεν μπορώ να τρέξω άλλο, ο οργανισμός μου διαμαρτύρεται. Κοιτάω στιγμιαία το σπίτι απέναντι από τα γήπεδα. Ένα φως είναι ανοιχτό, μάλλον θα βλέπουν Θέμο. Μπορεί και το Σπιρτόκουτο. Το φως, στην ουσία δείχνει τη ματαιότητα του αγώνα που εκείνη τη στιγμή είναι η πεμπτουσία της ύπαρξης μου. Συνειδητοποιώ στιγμιαία, μόνο για ένα δευτερόλεπτο, πως δεν κάνω κάτι σημαντικό. Κανείς δεν ασχολείται εκτός από μένα και 13 άλλους κοντά στα 30, με κοντά παντελονάκια, κοιλίτσες, μερικοί καραφλίτσες και ιδρωμένες τρίχες. Υπέροχα ρομαντικό να γίνεσαι παιδί, σε έναν κόσμο γεμάτο ανάλατες ενήλικες υποχρεώσεις. Δεν μας νοιάζει η ασημαντότητα μας.
Το παιχνίδι σχεδόν τελειώνει. Είμαι ευχαριστημένος με την απόδοση μου. Έχω βάλει ήδη ένα γκολ, έχω χάσει αρκετές ευκαιρίες, έχω τρέξει, έχω κάνει το καθήκον μου απέναντι στο πιο σημαντικό περιουσιακό στοιχείο μου: το σώμα μου. Το σκορ είναι ισόπαλο και το πνεύμα παραδίδεται μέχρι τη λήξη. Σφίγγω το ιδρωμένο χέρι μου, το νιώθω κολλώδες. Εκπνέω καπνό χωρίς τσιγάρο.
Το παιχνίδι παίζεται μακριά, εγώ παρακολουθώ σχεδόν αμέτοχος. Η μπάλα έρχεται στα πόδια του Μ. Η σπονδυλική μου στήλη τραντάζεται, τα πόδια μου δουλεύουν ερήμην μου. Την σπρώχνει όσο χρειάζεται μπροστά μου. Την ακουμπάω ελάχιστα, νιώθω πως είναι ιδανικά φουσκωμένη, ότι και να σημαίνει αυτό. Ο τερματοφύλακας βγαίνει για να μου κλείσει το οπτικό πεδίο. Ξέρει πως είμαι σχεδόν άμπαλος και πάει να με πανικοβάλει. Όμως σήμερα είναι η μέρα μου, βλάκα.
Είμαι μακριά από το τέρμα, τον βλέπω να τρέχει, κολλάω στο πορτοκαλί της φανέλας του και τα προτεταμένα χέρια του. Για λίγο. Τη στιγμή που έρχεται κατά πάνω μου, η καμάρα του ποδιού μου, διώχνει τη μπάλα με τα ιδανικά φάλτσα. Περνάει κάτω από τα πόδια του, την ώρα που αδυνατώ να σταματήσω να τρέχω. Τη βλέπω με την άκρη του μυωπικού μου ματιού να χτυπάει πανέμορφα στο δοκάρι και να μπαίνει μέσα στα δίχτυα. Χαμόγελο.
Στέκομαι στο σημείο του κόρνερ. Ένα αυτοκίνητο περνάει, o οδηγός ακούει Σαρμπέλ or something και μάλλον σκέφτεται το δάνειο του. Ακυρώνει για ένα δευτερόλεπτο τη στιγμή μου, όχι όμως για πολύ. Οι κοιλαράδες συμπαίκτες μου, μεταμορφωμένοι σε αθώα παιδιά, πέφτουν πάνω μου, πανηγυρίζοντας. Μαϊμουδίζουμε συμπεριφορές από το γήπεδο γελώντας. Αγκαλιαζόμαστε, χωρίς ομοφυλοφιλικές υπόνοιες. Αυτοαποθεωνόμαστε. Υποκλίνομαι σε ένα υποτιθέμενο κοινό και πονάω στα γόνατα.
Δεν με νοιάζει. Μερικές φορές η αλήθεια όλου του κόσμου μπορεί να βρίσκεται σε ένα καλό σουτ.
photo κλεμμενη απο εδω
posted by switters @ 2:06 AM
Comments: 9
