Μεσκαλινη - C11H17NO3

A Gonzo friendly blog - 投稿された記事中の数値を

Παλιά όταν η μαγκιά της νιότης ήταν πιο έντονη μέσα μου, μερικές φορές γελούσα με την ιδέα. Κάτι τραγικοί τύποι, κλεισμένοι σε ένα σκονισμένο δωμάτιο, πιθανότατα με γάτες γεμάτες αλλεργία και μυωπικά γυαλιά, αναπολώντας το τίποτα, να μουτζουρώνουν χαρτιά καπνίζοντας. Ποίηση, έλεγα και το geek alert με έκανε να απομακρύνομαι. Μερικές φορές όμως τρως κάτι χαστούκια και ζαλίζεσαι. Και εκεί πάνω, στη γλυκιά ζαλάδα ένα μεσημέρι Σαββάτου, σε μια κωλοπόλη, διαβάζεις την οικονομική εφημερίδα που μια νεοχίπισσα φίλη σου αγόρασε. Και πριν σκεφτείς πόσο αστείο είναι η βγαλμένη μέσα από κοινόβιο Α. να μελετά τον Κόσμο του Επενδυτή, διαβάζεις το ένθετο του, τον λόγο για τον οποίο το πήρε. Και η ζαλάδα συνεχίζεται.

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

Ντίνος Χριστιανόπουλος.


Φακ. Δεν το πιστεύω πως ανέβασα post ποίησης. Με έχει τρελάνει η καθημερινότητα του τίποτα ανάμεσα σε σοβαροφανείς φάτσες .
Επίσης. Από τα λίγα πράγματα που με κάνουν πραγματικά ευτυχισμένο αυτή τη τόσο περίεργη εποχή, είναι κάποιες στιγμές πόλης. Όσοι μπαίνουν στο μετρό χωρίς εφημερίδα, με μουσική και έχετε το μυαλό μου, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Οι υπόλοιποι που μπαίνουν στο μετρό μόνο για μεταφορά, μια παράκληση: Πρώτα βγαίνουν και μετά μπαίνουν μέσα. Υπανάπτικροι κάφροι κάποια μέρα θα πάρω ούζι. Το είπα και αυτό.
Έχω έναν φίλο, που καταφέρνει να αντιστρέψει τη πραγματικότητα μου. Καταφέρνει να βλέπει ομορφιά μέσα στην ασχήμια. Τις περισσότερες φορές τον θεωρώ γραφικό. Μερικές, τον ζηλεύω.