like a prayer ή η υποκρισία των 500.000 αργυρίων
Η πραγματικότητα γίνεται πολύ παράξενη μερικές φορές. Και με γυρνάει πάλι πίσω σε μια εποχή που η μάνα μου έπαιρνε τους δυο γιόκες της και τους έσερνε στην εκκλησία. Ο άθεος πατέρας μου (το γαμώ τον αντιχριστό μου, ήταν η προσευχή του) μουρμούριζε από το κρεβάτι, φορώντας ένα σλιπάκι που θα έκανε και τον Λιούνγκμπερκ να κοκκινίσει και η Αγία Μητέρα μας ίσιωνε τα μαλλιά. Κάποια στιγμή έβγαινε ο δίσκος για να δώσουμε τα φράγκα. Ο μικρός bro, γεννημένος αντιεξουσιαστής, όταν πέρασε μπροστά του ο δίσκος, χούφτωσε τέσσερα παλιά, μπλε, πενηντάρικα χαρτονομίσματα και μου έδωσε τα δυο. Δεν μπορώ να ξεχάσω την φρίκη στο πρόσωπο του κιτρινου από το κερί και την αγαμία, νεωκόρου. Για κάποιο λόγο, όταν διάβασα την συγκλονιστική προσφορά, 500.000 ευρώ στους πυρόπληκτους από την εκκλησία μου ήρθε στο μυαλό αυτή η ιστορία βγαλμένη από το ένδοξο παρελθόν. Όταν μάλιστα θυμήθηκα και αυτό, άρχισε να θολώνει το μάτι μου. Και προσευχήθηκα a la manière de pateras.
posted by switters @ 6:06 AM
Comments: 9
