κράτος ασυστόλων και πεσμενων κωλων
Ο σκύλος τα έχει παίξει. Με κοιτάει με κάτι μάτια σαν γουρλωμένος μαλάκας, ουρλιάζει σαν λύκος, θυμάται τα χαμένα από την καλοπέραση ένστικτα, προφανώς απορεί. Βλέπει φωτιές από την αυλή, αντιλαμβάνεται τα περίεργα ανθρώπινα vibes και τελικά περιμένει.Ανοίγω την τηλεόραση. Μάγκα, μου αυτό είναι ναρκωτικό. Οι Καμπουράκηδες εκμεταλλεύονται στεγνά τα υγρά δάκρυα. Ο ANT1 λαϊκίζει σαν αμερικάνικο δίκτυο. Οι Πασοκοι δεν κρύβουν κάτω από το φτηνά υποκριτικό βλέμμα τους την χαρά τους σαν τον νεκροθάφτη στο Λούκι Λουκ. Οι Δεξιοί, άθλιοι όπως πάντα, εφευρίσκουν συνωμοσίες και αηδίες. Μέχρι και αντιεξουσιαστές φταίνε είπαν, ποιοι αυτοί που τους κυνηγάνε να μην κάνουν ελεύθερο camping.
Δεν μπορώ να πολυγράψω. Η κυνική πανοπλία μου, αυτή που με κάνει να είμαι κόντρα σε κάθε τι έχει λυγίσει ρε αλήτες. Έχει λυγίσει από το κράτος που δίνει 6 εκατομμύρια ευρώ στην εκκλησία του Χριστόδουλου, που αφήνει τα παιδιά να πεθάνουν για να βρει μόσχευμα στον χοντρό σάκο με σκατά και σταυρούς, που ακυρώνει προσλήψεις πυροσβεστών, που δεν κάνει δασολόγιο (ούτε το ΠΑΣΟΚ, μην ξεχνιόμαστε μουστακαλήδες χοντροκώληδες), που έχει το καρτούν Πολύδωρα για βουλευτή, που κάνει μόνιμη, βρωμερή βαλκανική μπίζνα με τις ζωές μας, που κοιμίζει τον έτοιμο από καιρό για ύπνο κόσμό.
Και τώρα πιάσαμε πάτο. Το είπε και η μάνα μου και εγώ την εμπιστεύομαι. Πιάσαμε πάτο μάγκες. Οι νεκροί είναι νεκροί και θα ζουν στην Σκιά της Σκιάς, να συντροφεύουν τους υπεύθυνους. Όχι λάθος, αυτά γίνονται στα μυθιστορήματα του Τάιμπο ΙΙ, όπου ανήσυχοι νεκροί επιστρέφουν για απολαυστική εκδίκηση. Οι νεκροί θα ζούνε για τους ζωντανούς τους. Και η ρέμουλα θα συνεχιστεί.
Έφτασε η ώρα μάλλον. Όχι για ψήφους και τέτοιες μαλακιές. Για τον πολίτη, για εμένα τον γραφικό που μεγάλωσα στους πρόποδες του Υμηττού και γελούσα με τους εθελοντές που κάποτε έκαναν πυροπροστασία. Έφτασε η ώρα για δράση. Θεέ μου τι λέω, εγώ ο αρνητής κάθε είδους «μαζικής κίνησης».
Χθες το βράδυ έκανα μια βόλτα. Παντού αμηχανία. Κάποιοι μαλάκες έλεγαν πως τα κάνουν οι Αμερικάνοι. Δυο τρεις πλακώνονταν για πράσινα και γαλάζια παπλώματα γεμάτες τρύπες. Ένας μελαγχολούσε που δεν είχε ντέρμπι. Και οι περισσότεροι είχαν εκείνο το βλέμμα του ορφανού. Του τύπου που δεν αντέχει άλλο. Δεν άντεξα.
Γύρισα σπίτι, πήρα μια τζούρα από Μαρία Σπυράκη και Μάρα Ζαχαρέα, με έπιασε ένας πονοκέφαλος σαν καρφί στο κρανίο και έβαλα ένα ποτό. Ένιωσα όπως την ημέρα που μιλούσα στην μάνα μου και κατάλαβα πως μεγάλωσα. Πως δεν θα με προστατεύει πλέον αυτή, από τα χτυπημένα μου γόνατα και τις ανασφάλειες της εφηβείας. Πως εγώ θα πρέπει να την κάνω να γεράσει όμορφα και όχι εκφυλιστικά. Δύσκολο συναίσθημα μάγκες. Μεγαλώσαμε. Κράτος δεν υπάρχει, μόνο λαϊκιστές που αγοράζουν φτηνά και πουλάνε ακριβά, μόνο μέτριοι στον ρόλο των σωτήρων. Μεγάλωσα και σαν πολίτης λοιπόν. Και η υπόθεση είναι δική μου. Και δική σου. Είτε να πας σαν Μουσουλμάνος να προσευχηθείς για βροχή, είτε να γαμήσεις όποιον σου γαμάει την καθημερινότητα, είτε να τιμωρήσεις τα στρουμφάκια με τα σακάκια στις εκλογές, είτε απλά να αποκτήσεις συνείδηση. Δύσκολο πράγμα και sorry για το παραλήρημα, αλλά προσπαθώ να μην χάσω το δάσος λόγω του δέντρου, για να πω και ένα πιο φθηνό και από το H&Μ, ευφυολόγημα.
posted by switters @ 5:33 AM
Comments: 2
