7even movies
Το να κάνεις λίστα με τις καλύτερες ταινίες σου και να μην περιλάβεις το High Fidelityείναι σαν να κάνεις σεξ, τρώγοντας. ‘Η να θαυμάζεις τον Ηλία Ψινάκη και τον Αλέξανδρο Παναγούλη ταυτοχρονα. Anyway απίθανο. Τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα.
Πολύ καιρό πριν ανακαλύψω τον Χορνμπι γραπτώς, πήγα να δω την ταινία, ως συνήθως ανυποψίαστος για το τι θα δω, ως καλλιτεχνικά αναλφάβητος. Λίγο αργότερα, είχα φύγει ερωτευμένος με τη Lisa Bonet την ώρα που σκαρφιζόμουν τις δικές μου λίστες. To highlight μου, η ώρα που υποψιάζεται πως η γκόμενα τα έχει με τον Ιαν. «Το σεξ που θα κανεις μαζί του, είναι στο μυαλό μου το πιο τρελό, διεστραμμένο σεξ που έχει γίνει ποτέ στον πλανήτη». Η επιτομή της αντρικής φύσης.
Και επειδή είμαι άνδρας, και εκτός από ευαίσθητος, έχω και ένα αταβιστικό βίαιο ένστικτο μέσα στα γονίδια μου, δεν μπορώ να αγνοήσω μια ταινία για πραγματικούς γκάγκστερ, γεμάτο έρωτες, λεφτά και αίματα όπως το Carlito’s Way. Eνας κολλητός ονόμασε το μαγαζί του με το προδοτικό Pachanga και αυτό λέει πολλά και για μένα και για τους φίλους μου. Κορυφαία στιγμή, το τέλος. «Lay down. Sorry baby, I tried the best I could, honest... Can't come with me on this trip, Loaf. Getting the shakes now, last call for drinks, bars closing down... Sun's out, where are we going for breakfast? Don't wanna go far. Rough night, tired baby... Tired». Ο Αλ Πατσίνο πεθαίνει και δεν χορταίνω να τον βλέπω.
Αυτό ακούστηκε λίγο παρανοϊκό έως και ανώμαλο, όσο ανώμαλος ήταν ο Jake La Motta στο επικό Raging Bull. Ο Ρομπερντ Ντε Νίρο, γίνεται φέτες, πλακώνει στο ξύλο όλο τον κόσμο, παχαίνει και εκφυλίζεται, στην καλύτερη πυγμαχική ταινία όλων των εποχών. Και ο Μαρτιν Σκορτσεζε, βραβεύτηκε για την φετινή μαλακία του, αντί να τον προσκυνήσουν έξω από τα ασπρόμαυρα ρινγκ που σχεδίασε. Ντροπή.
Γράφω ντροπή και το θεωρώ όνειδος για την αρσενική μου φύση, αλλά πριν γνωρίσω τον Οττο Ρεχάγκελ, ο μοναδικός Οττο που ήξερα, ήταν ο πρωταγωνιστής του «Εραστές του Αρκτικού Κύκλου» . Ο Julio Medem με το καρκινικό όνομα φτιάχνει μια ιστορία αγάπης, τόσο απτή και απλή που με άφησε άναυδο. Οττο + Αννα = LFE και εγώ προσκυνώ συγκινημένος.
Ποτέ όμως δεν γνώρισα τέτοια σχέση και οι περισσότερες που είχα θα ήθελα να σβηστούν από το μυαλό μου. Κάπως σαν την impulsive Clementine στην «Αιώνια Λιακάδα» . Ο Κάρεϊ σκορπάει το ταλέντο του χωρίς γκριμάτσες, το τραγούδι στο τέλος σε κάνει να θες να κλάψεις και εγώ αισθάνομαι όλο και περισσότερο «γλυκούλης» συνειδητοποιώντας τις επιλογές μου στον κινηματογράφο.
Καιρός για λίγο ακόμα αίμα. Old boy. Αμαρτία, εκδίκηση και παρανοϊκοί Κορεάτες φιλμογραφούν το ροκ. Το στομάχι μου δέθηκε κόμπο, ο σεναριογράφος είναι παρανοϊκός, δεν θα ήθελα να του κάνω κακό ποτέ στη ζωή μου.
Θα ήθελα όμως να γνώριζα στην ακμή τους, αυτούς του βλάσφημους μπάσταρδους, ικανούς να σατιρίσουν ακόμα και τον θάνατο τους. Και το χειρότερο είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν το αγγλικό χιούμορ. Bollocks.
Allimiamera, thanx για το μπαλακι, βοηθησε να ξεπερασω τον θρηνο μου. Πεταω το μπαλακι στους εξης:
Πολυκαρπο
Hob
Bruce
Misirlou
Παραληρημα
Minessota
6 million
Tom
Και στη Lee, στην οποια χρωσταω ενα ποστ. Βαρεθηκα να βαζω λινξ γαμωτο
posted by switters @ 11:47 AM
Comments: 11
