Sunday, March 25, 2007

Karaiskaki.Sin City III

Κάθε φορά που βλέπω αυτές τις περήφανες made in Taiwan μπλούζες γεμάτες ιδρώτα και ελληνικό DNA, με το μήνυμα «Τούρκος καλός μόνο νεκρός» και άλλα τέτοια ΟΥΚ friendly μου έρχεται στο μυαλό μια παλιά ιστορία:
Κατακαλόκαιρο, στον θαυμαστό κόσμο του Ελληνικού Στρατού. Ο Ανθυπολοχαζός μας έχει πάει για πορεία κάποιων χιλιομέτρων, αλλά χάνει τον δρόμο, μαζί με τη ψυχραιμία και την ελάχιστη ευφυΐα του. Καμία 50ρια μαλάκες προχωράνε μέσα στο λιοπύρι, με αφάνταστη προσπάθεια, ιδρώνουν και βρίζουν σαν να μην υπάρχει Θεός, αλλά μόνο η Παναγία. Κάποια στιγμή φτάνουμε στο ξέφωτο. Ξαπλώνουμε κάτω για ανάσες, όταν πλησιάζει ο τελευταίος φάνταρος. Έχει βγάλει το χιτώνιο και φοράει μια μπλούζα με έναν ελληνικό αετό να σκίζει μια τούρκικη σημαία. Ohhh scary. H φωνή του βγαίνει πιο πουτανίστικη και από της Σάσας Μπάστα, τη στιγμή που λεει «δεν αντέχω άλλο». Μετά λιποθυμάει μπροστά μας, δίνοντας πλήρη θέα της (όχι και τόσο) περήφανης μπλούζας του. Εγώ στην γωνιά μου, γελάω ιδρωμένος. Λίγο αργότερα ο wannabe OYKας πήρε αναβολή. Από το πεζικό. Φλώρος, μέχρι και εγώ άντεξα.
Αυτό νομίζω πως είναι το νόημα αυτών των συμβόλων. Μεγάλη κραυγή, μικρό πουλί. Είχα καιρό να δω τέτοιες μπλούζες, τα μέρη που συχνάζω δεν πολυσηκώνουν εθνικισμούς και άλλες ηλιθιότητες, αλλά το Σάββατο στο γήπεδο αναγκαστικά έπεσα πάνω τους.
Να διευκρινίσω κάπου εδώ πως δεν πήγα στο γήπεδο με τη θέληση μου, αλλά για άνωθεν επαγγελματικούς λόγους. Για να δεχθώ να παραστώ, είχα απαιτήσει προσωπική τηλεόραση μπροστά από τη θέση μου, πανοραμική θέα και 6 αστυνομικούς να με περιστοιχίζουν και να απομακρύνουν οποιονδήποτε αντιπαθούσα. Το αποτέλεσμα ήταν να παρακολουθήσω μόνος το παιχνίδι καθώς δεν συμπαθούσα κανέναν από τους 30.000 βλάκες. (η ξανθιά της vodafone είναι η εξαίρεση ΟΚ;).
Μόλις είχα δει στις ειδήσεις πως τα μέλη της Χρυσής Αυγής είχαν μια έντονη μέρα το Σάββατο καίγοντας βιβλία το πρωί και σπάζοντας κεφάλια το βράδυ. Αναψα ενα μεγαλο τσιγαρο, ήπια μια γουλιά σκατς και κάπου εκεί τον είδα. Περίπου 17 χρονων, προφανώς πιο virgin και από τον ίδιο τον Μπράνσον, και γι' αυτο έξαλλος. Σαν ζώο. Σαν σκυλί. Φώναζε για τους Μουσουλμάνους , βρίζοντας τους την Παναγία τους, ενώ έσκιζε μια ελληνική σημαία για να τους πετάξει το κοντάρι. Φυσικα φορουσε την περήφανη μπλουζα, αν και οταν ερθει η ωρα της στρατευσης προφανως θα παει ναυτικο για να την παλεψει. Φουντωσα. Σηκώθηκα, τον πλησίασα με το αγριεμένο ύφος (copy paste από το Sin City) και του έριξε μια γροθιά στη μούρη. Λίγο πριν το αίμα λερώσει την λαδωμένη μπλούζα του, φώναξα «Πάρτα παλιότουρκε». Φεύγοντας είδα ένα πλήθος ξέχειλων από ελληνικό dna , χρεωμένων, φοβικών και δανειοληπτών οικογενειαρχών να τον κατασπαράζουν με λύσσα τον απιστο. Και για κάποιο λόγο θυμήθηκα την τελευταία σκηνή από το Άρωμα. Της μπόχας.