Ετεροχρονισμένο
Κάθεσαι στα πόδια μου και κλαις. Ζητάς να σταματήσω να μιλάω. Σου λέω, την αλήθεια, δεν μπορώ άλλο, άσε με ήσυχο πια.Και αρχίζεις να απαριθμείς τα παλιά, όλα όσα περάσαμε μαζί, όλα τα όμορφα απογεύματα, κάτι ξυπνήματα, στιγμές που το μόνο που μετρούσε ήταν η στιγμή.
Μαλακίες και αδικίες. Αν υπήρχε διαιτητής των σχέσεων, θα σε είχε αποβάλλει με κόκκινη εδώ και ώρα. Αλλά είναι πουλημένος ο καριολης.
Έξυπνο κορίτσι, προχώρα τη ζωή σου. Μην μένεις σε μέτριους στον ρόλο των καλών, σαν και μένα. Οι χαμένες ψυχές δεν είναι ασφαλισμένες και ένας έγκαιρος χωρισμός, σώζει από πρόωρη γήρανση.
Αυτό ήταν ετεροχρονισμένο.
Αλλά κάτι κυριακάτικα απογεύματα όπως αυτό, με τα σεντόνια να βρωμάνε το πατσουλί της χθεσινής ανώνυμης, και το ξύρισμα να είναι ο μόνος τρόπος να εξαγνιστώ, λείπεις και ας μην το πω ποτέ. Για να μην χαλάσω το καλοσμιλεμένο μου , σκληρό, προφίλ.
Labels: το προσκλητηριο μου επεσε απ' τα χερια
posted by switters @ 10:37 AM
Comments: 26
